برنشین ای عزم و منشین ای امید

کز رسولانش پیاپی شد نوید

دود و بویی می رسد از عرش غیب

ای نهانان سوی بوی آن پرید

هر چه غفلت کور و پنهان می کند

دود بویش می کند آن را سپید

ما ز گردون سوی مادون آمدیم

باز ما را سوی گردون برکشید

همچو مریم سوی خرمابن رویم

زانک خرمایی ندارد شاخ بید

بس کن و از حرف در معنی گریز

چند معنی را ز حرفی می مزید

این مزیدن طفل بی دندان کند

گر شما مردید نان را خود گزید